Dubai - dzień pierwszy

No więc Dubaj… dzień pierwszy rozpoczął się dość wcześniej, bo musiałem wstać o godzinie 5:30 - taksówka miała na minie czekać już od szóstej. Tym razem śniadanie postanowiłem zjeść je na lotnisku, sympatyczny Pan taksówkarz umilał mi drogę opowieściami o londyńskich korkach. Jadąc północną obwodnicą w stronę Heathrow zdałem sobie sprawę, że być może jest to jedna z pierwszych i mam nadzieje nie ostatnich tak zwanych służbowych wycieczek, o których zawsze marzyłem, zawsze chciałem łączyć jednocześnie moje dwie największe pasje: architekturę i podróże, no i najlepiej aby za to wszystko jeszcze mi płacili… no więc chyba się to stało – jadę do Dubaju, na wizytę na budowie oraz na spotkania z klientem i wykonawcami. Mojego podekscytowania nie zepsuła nawet kolejna nieudana próba zdania egzaminu na prawo jazdy

Dzień ten postanowiłem rozpocząć od kubka gorącej czekolady oraz słodkiej bułki ze Starbucks’a na terminalu 3 londyńskiego Heathrow. Kiedy usiadłem sobie w poczekalni i zobaczyłem ogromną sylwetkę najnowszego, dwupokładowego Airbus’a A380 zdałem sobie sprawę z jakości i budżetu linii lotniczych Emirates. Siadając na moim miejscu - pomyślałem sobie: no nieźle tym razem będzie to coś zupełnie nowego, przyzwyczajony od lat do lotów tak zwanym świniobusem, czyli tanimi liniami Ryanair. Systemy rozrywki tej linii lotniczej jest moim zdaniem porównywalny do zasobów chomika, a jakość jedzenia serwowanego na pokładzie z tzw. gotowcami kupowanymi przez nas w np. Marks & Spencer. Lot minął mi bardzo przyjemnie, złączyłem sobie kocem 3 puste siedzenia, które były obok (w zasadzie cały samolot był w połowie pusty) i rozłożyłem się przykrywając się kocem . Oglądałem sobie kolejne odcinki mojego ulubionego serialu z dawnych lat: Przyjaciele. 

Po chwili od startu podano śniadanie: rogaliki, słodkie bułki z dżemem, sok i małe przekąski, a niedługo potem przyszedł czas na obiad, na który wybrałem danie z ryżem, z kurczakiem i szpinakiem oraz słodki pudding, do tego herbata, sok i zostaw mini ciasteczek. Kiedy patrzyłem na mapkę lotu okazało się, że goniliśmy nie jako zachód słońca - to znaczy wlatywaliśmy w strefie, gdzie już robiło się ciemno - tak więc lądując w Dubaju o godzinie 20:30, tak naprawdę Londynie była dopiero zaledwie 17:00.

Budynek lotniska w Dubaju to ogromny moloch, kiedy doszedłem do miejsca, w którym czeka się na kolejkę do głównego terminalu zdałem sobie sprawę, że stoję obok ogromne ściany, po której spływa woda, a przednią był zestaw największych wind osobowych jakie w życiu widziałem. Lotnisko sprawiało jednak wrażenie pustego, ogromne i puste przestrzenie, białe posadzki poprzerywane gdzieniegdzie dywanami wydawał się dla mnie zbytnim luksusem, ale cóż wszystko to przecież za petrodolary – koszt nie ma znaczenia. Po przejściu tak zwany kontroli dokumentów  dokonywanej przez panów w białych kitlach, odczekałem na mój bagaż (dość długo)i po przejściu do głównej hali przylotów odszukałem mojego kierowcę. Pan z kartą i z koślawienie napisany moim imieniem i nazwiskiem zapytał mnie czy to moja pierwsza wizyta w Dubaju - ruszyliśmy w stronę taksówki. 

Na zewnątrz okazało się że jest dość ciepło, za ciepło jak na mój strój, ale cóż przeleciałem w końcu z Londynu, gdzie temperatura nie przekracza ośmiu stopni albo nawet spada poniżej zera, a co dopiero w Polsce, w której teraz jest -20. Ruszyliśmy z miejsca i moim oczom ukazała się panorama Dubaju - ogromnego miasta wieżowców, świateł, autostrad, luksusowych centrów handlowych i szeregu niekończących ulic z palmami i egzotycznymi roślinami. Kiedyś, za 1000 lat archeolodzy odkopią to miasto i dowiedzą się jak w dawnych czasach wyglądało wyobrażenie luksusu. 

Do hotelu po niecałych dwudziestu minutach, kierowca pokazał mi gdzie jest recepcja i odjechał. Na miejscu okazało się, że muszę zapłacić 500 AED (dirhamów) depozytu w gotówce za ekstra koszty, ponieważ moja karta debetowa nie była akceptowana. Po dokonaniu formalności postanowiłem sprawdzić jak wygląda mój pokój - znajdował się on na 19 piętrze mieścił w sumie dwa pokoje, dwie łazienki, kuchnie, duży pokój oraz spory przedpokój - wszystko to zaangażowane na styl apartamentu. Nigdy nie spałem w czymś podobnym, nigdy nie byłem w tak wysokim hotelu: 47 pięter - wszystko to robiło na mnie spore wrażenie, ale już po chwili zdałem sobie sprawę, że trudno mi będzie się tu poczuć dobrze – za dużo, a ja w tym wszystkim sam.

Po rozpakowaniu się i podłączenie wszystkich niezbędnych urządzeń do prądu postępowałem zgodnie z tym co sobie obiecałem: pobiegać na siłowni, wziąć prysznic i na samym końcu coś zjeść. Przebrałem się strój i pojechałem windą na czterdzieste czwarte piętro, wcześniej zdarzyło mi się zapomnieć numer mojego pokoju, kiedy zwiedzałem hotel i musiałem ratować się pomocą recepcji. Po godzinie spędzonej na bieżni zrobiłem ponad 10 kilometrów (zgodnie z planem) na ekranie telewizora leciał Men in Black - część pierwsza. Spocony wróciłem do pokoju trochę się odświeżyć i kiedy przygotowywałem sobie rzeczy na przebranie - znalazłem coś wspaniałego od mojej świeżo upieczonej żony: małą kartkę wciśniętą gdzieś pomiędzy ubrania z wzruszającym tekstem.

W restauracji w dachu zamówiłem sałatkę meze oraz mięsa z grilla z frytkami razem z zimną colą – wszystko smakowało wybornie, a może po prostu byłem bardzo głodny. Najedzony podziwiałem niesamowitą panoramę Dubaju, przeszedłem się także po tarasie, odkrywając słynny basen, o którym mi wspominano. Zmęczony wróciłem do pokoju i zasnąłem w ciągu kilku sekund.